Rudnicki Stanisław h. Lis (zm. ok. 1630), sędzia ziemski kaliski, poseł na sejmy. Był synem Stanisława i Elżbiety z Koźmińskich, miał braci Feliksa i Świętosława (jezuitę).
Dn. 1 VII 1600 został R. mianowany cześnikiem kaliskim, 3 V 1604 wybrano go na podsędka kaliskiego (nominację otrzymał 9 VI t.r.), równocześnie pełnił funkcję surrogatora grodzkiego kaliskiego. Związany ze stronnictwem regalistycznym, po raz pierwszy posłował na sejm z sejmiku średzkiego w r. 1607, ponownie reprezentował Wielkopolskę na sejmie w r. 1609 i został na nim deputowany z izby do grona lustratorów dóbr królewskich na Rusi i Wołyniu. W r. 1612 marszałkował sejmikowi deputackiemit w Środzie. Wybrany 12 XI t.r. na sędziego ziemskiego kaliskiego otrzymał 5 I 1613 nominację królewską. T. r. zasiadał w Trybunale Kor. i był jego marszałkiem. W r. 1614 ponownie prezydował sejmikowi deputackiemu w Środzie, w styczniu 1615 sejmikowi przedsejmowemu, był także marszałkiem średzkiego sejmiku przedsejmowego w styczniu 1618 i wybrano go wówczas na posła na sejm. W sierpniu 1623 przewodniczył średzkiemu sejmikowi nadzwycz.
Po raz ostatni posłował R. z sejmiku średzkiego na sejm w r. 1624; kandydował na nim do laski marszałkowskiej, otrzymując równocześnie z drugim kandydatem – Sebastianem Wołuckim, star. grodowym rawskim, równą ilość głosów. Wywołało to długotrwałą dyskusję, zwłaszcza że zastępujący marszałka «starej laski» Paweł Marchocki i podkomorzy sandomierski Krzysztof Ossoliński głosowali jako ostatni z posłów, a nie – jak powinni – ze swoimi województwami. Fakt ten miał istotne znaczenie, gdyż przed zakończeniem głosowania prowadził w wyborach właśnie dwoma głosami Wołucki. Marchocki i Ossoliński poparli R-ego wyrównując szanse obu kandydatów. Wydarzenie to stało się precedensem do podjęcia przez posłów uchwały nakazującej oddawanie głosów z reprezentacjami sejmikowymi. Dotyczyć ona miała także marszałka «starej laski» i jego ewentualnego zastępcy. Marszałka wybrano ostatecznie, zgłaszając nowego kandydata Jana Łowickiego. R. został jedynie jednym z trzech deputatów wyznaczonych przez izbę do pomocy marszałkowi. Na zakończenie sejmu podpisał R. oświadczenie poselskie stwierdzające, że uczestniczący w sejmie posłowie «starali się załatwić to wszystko co bracia w domu im poruczyli…».
R. pisał się z Rudnik (w ziemi wieluńskiej), miał dobra w woj. kaliskim. W r. 1616 dzierżawił w pow. kaliskim wieś Kamionę, posiadał nadto dom i plac przy ul. Przygródek w Kaliszu. Pierwsza żona wniosła mu (ok. 1597) wsie Lutogniew i Osusz oraz folwark Konarzew i Szczerków w pow. pyzdrskim. Zmarł między 9 VII 1629 a 11 II 1631.
Był R. żonaty dwukrotnie: z Zuzanną Zaleską (zm. przed 1616), następnie z Ewą Zarembianką. Z pierwszego małżeństwa miał synów Feliksa i Jana, z drugiego – córkę Mariannę, zamężną za Jakubem Skrzypińskim.
Niesiecki, VIII; Uruski XV; Urzędnicy, I z. 2; – Buczacki L., Urzędy powiatowe w Wielkopolsce na przełomie XVI i XVII wieku, „Przegl. Hist.” T. 74: 1983 z. 3 s. 490; Filipczak-Kocur A., Senatorowie i posłowie koronni na sejmie 1607 roku, tamże T. 76: 1985 z. 2 s. 297; Opaliński E., Elita władzy w województwach poznańskim i kaliskim za Zygmunta III, P. 1981 s. 36; – Akta sejmikowe woj. pozn., I–II; Vol. leg., II 1682; – AGAD: Metryka Kor. t. 145 k. 182–182v., t. 148 k. 299–299v.; B. Czart.: rkp. 1630 k. 731; B. Kórn.: rkp. 201 k. 217–218 (diariusz sejmu 1624 r.); B. Raczyńskich: rkp. 73 k. 202–203; Deutsches Zentralarchiv w Merseburgu: Rep. 6 nr 36 fasz. 1; – Informacje Adama Bieniaszewskiego wg Materiałów Włodzimierza Dworzaczka w B. Kórn.
Włodzimierz Kaczorowski